Jean-Paul 60

60 worden is natuurlijk een mijlpaal. Volgend jaar is het mijn beurt, maar om te oefenen kan ik niets beter doen dan goede vrienden over deze drempel te helpen. En deze zomer was het de beurt aan Jean-Paul, wat garant staat voor een fijne avond met goed gezelschap. O ja, en ook wijnen. Allemaal even elegant als het feestvarken.

De setting was het fijne terras van Den Dorsvlegel in Nieuwkerken-Waas, iets dat gelukkig mocht in deze Corona tijden. Het was dan wel een feestavond, alle wijnen werden wel blind geschonken (wat garantie was voor vaak geanimeerde discussies).

De Coeur de Cuvée van Vilmart is eigenlijk in elke jaargang een erg betrouwbare top-Champagne, en de 2012 is een absoluut bewijs daarvan, met de combinatie van kracht en finesse. Dan drie witte wijnen: de steeds erg verbazende Châteauneuf-du-Pape Vieilles Clairettes van Saint-Préfert, een boeiende 2014 Chevalier-Montrachet van Heitz-Lochardet die wel net de klasse miste om hoger te gaan, iets wat de Corton Charlemagne 2010 van Pierre-Yves Colin-Morey in overschot had. Wat een wijn.

De rode reeks begon met voor mij de wijn van de avond, een absoluut magistrale 2009 Lafite Rotschild, pure klasse maar al zo heerlijk om drinken. Het geweld gaat verder met de 2004 Unico, toch net een stapje minder dan de Lafite, maar met mooie Cabernet signatuur.

Een Toscaans koppel: een nog te jonge Pergole Torte 2012 en de absolute top Brunello, de 2008 Pieri Riserva, elegant met gebalanceerde kracht. Vervolgens onmiskenbaar in Bourgogne, met de zeer mooie Gérard Mugneret Echézeaux, nog jong maar al zo lekker, wat je ook kon zeggen voor de net iets betere Rousseau Gevrey Chambertin Clos Saint Jacques van hetzelfde jaar.

Op naar de Rhône, zowel zuid als noord, met een zoals steeds zeer complexe, verfijnde Clos du Caillou Châteauneuf-du-Pape Réserve 2012, en de Guigal Côte Rôtie La Turque 2006 met mooie rondeur in combinatie met finesse.

Terug naar Italië maar dan Piemonte, met een top trio die voor mij aan elkaar gewaagd waren, al was het voor verschillende redenen. De 2013 Gaja Barbaresco was al prachtig versmolten en dronk erg vlot, de Giacomo Conterno Barolo Cascina Francia was pure klasse, en de 2007 Enzo Boglietti Barolo Brunate toonde de complexiteit van die terroir, dit alles erg smakelijk verpakt.

De afsluitende 1998 Yquem is niet zo massief als sommige blockbuster jaargangen van deze wijn, maar dat maakt hem nu al erg mooi versmolten en in balans, delicaat maar met zeker voldoende kracht. Een waardige afsluiter voor een erg fijne zomeravond. Ad multos annos, JP!